Η ταινία «Deux jours, une nuit» δηλαδή
«Δυο ημέρες μια νύχτα» είναι μια ταινία των αδερφών Dardenne. Διπλά βραβευμένοι
με Χρυσό Φοίνικα (Rosetta το 1999 και L’Enfant το 2005). Η υπόθεση εκτυλίσσεται
σε 3 μέρες. Όσες έχει στη διάθεση της η Marion
Cotillard για να πείσει τους συναδέλφους της να μην χάσει τη δουλειά της. Το
δίλλημα είναι απλό και μπήκε από το αφεντικό της. Η δουλειά μπορεί να βγει με
16 άτομα οπότε η Marion Cotillard περισσεύει ως 17η. Όμως, της δίνει
ακόμη μια ευκαιρία να επιστρέψει στη δουλειά της- μετά από αναρρωτική άδεια
λόγω θεραπείας της για κατάθλιψη- αρκεί να μην πάρουν οι συνάδελφοι της 1000
ευρώ ο καθένας ως πριμ. Η κατάσταση της οικονομίας δεν επιτρέπει ανοίγματα για
την εταιρία, οπότε κάτι πρέπει να θυσιάσουν οι εργαζόμενοι. Το πριμ ή τη
συνάδελφο τους. Κι όλα αυτά μέσα από μια μυστική ψηφοφορία. Απλές και καθαρές
λύσεις δηλαδή. Έτσι παλεύοντας με την ανασφάλεια και την αδυναμία της να μην
λυγίσει, προσπαθεί σε δυο μέρες και μια νύχτα, να συναντήσει τους συναδέλφους
της και να τους πείσει να ψηφήσουν υπέρ της. Τους λέει πως έχει ανάγκη την
δουλειά, πως θέλει να είναι μαζί τους κι όχι μόνη της με το επίδομα ανεργίας.
Και βέβαια οι αντιδράσεις των συναδέλφων της ποικίλουν. Όπως ποικίλουν και οι
ανάγκες του καθενός. Άλλοι θέλουν το πριμ για να προεκτείνουν το σπίτι τους κι
άλλοι γιατί τα βγάζουν πέρα δύσκολα.
Κι εδώ βέβαια η ταινία σταματά να γίνεται πιστευτή. Γιατί αυτά συμβαίνουν
μόνο στο σινεμά και γιατί τουλάχιστον εδώ στην Ελλάδα της κρίσης το συναίσθημα
της αλληλεγγύης είναι τόσο ανεπτυγμένο που δεν θα υπήρχε καν δίλλημα. Οι
εργαζόμενοι θα πραγματοποιούσαν μια συνάντηση με την εργοδοσία, θα την προειδοποιούσαν
πως το δίλλημα είναι εκβιαστικό και δεν γίνεται αποδεκτό. Θα απαιτούσαν την
πλήρη καταβολή του πριμ και την συνέχιση της εργασίας της συναδέλφου τους.
Πιθανών θα το τραβούσαν και στα άκρα με κάποια απεργία, έχοντας στο πλευρό τους
αλληλέγγυους συνδικαλιστικούς φορείς και οργανώσεις. Οι σκηνοθέτες όμως είναι Βέλγοι. Και στη
Δυτική Ευρώπη που δε γνωρίζουν καν τη λέξη «φιλότιμο», είναι συνηθισμένοι στην
ανθρωποφαγία και τον κοινωνικό αυτοματισμό.
Φυσικά και αστειεύομαι. Τα παραδείγματα είναι τόσα πολλά που δεν προκαλεί
καμία έκπληξη το θέμα της ταινίας. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια η κρίση έκανε
πάρα πολλούς πιο εγωιστές, πιο ατομικιστές και πιο βολεψάκηδες. Το πρόβλημα προϋπήρχε
αλλά η κρίση ξεσκέπασε πολλές συμπεριφορές. Άδικα προσμέναν κάποιοι η κρίση να
αναπτύξει το συναίσθημα της αλληλεγγύης. Η αλληλεγγύη δεν είναι κάτι που
έρχεται ως φώτιση του αγίου πνεύματος. Η δράση των εργαζομένων και των φορέων
τους παραμένει παλιά, αναποτελεσματική και ξεπερασμένη.
Η ταινία δεν είναι κάποιο αριστούργημα παρά την σπουδαία ερμηνεία της
πανέμορφης Marion Cotillard. Είναι όμως σπουδαία γιατί βάζει τον
κάθε θεατή όχι στη θέση της πρωταγωνίστριας που
χάνει τη δουλειά της, αλλά στη θέση του κάθε συναδέλφου της που έχει να
επιλέξει. Καινούρια πλακάκια στο μπάνιο ή μια θέση εργασίας ακόμη. Θέρμανση και
δίδακτρα για το παιδί, ή επιστροφή της συναδέλφου στην δουλειά.
Ίσως αν η ταινία ήταν Αμερικάνικη το τέλος να ήταν ένα ακόμη Happy End και να μη
χρειαζόταν να προβληματιστούμε. Όμως αυτά συμβαίνουν μόνο στο σινεμά. Έτσι δεν
είναι συνάδελφοι και συναδέλφισες?
Θ.Τ. 28/10/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου